Per semitam Musei Bonsai Crespi Mediolani ambula et arborem videbis quae plus quam mille annos floruit. Millennial decem pedum altum plantis cultis circumdatur, quae etiam per saecula vixerunt, solem Italicum sub turri vitrea haurientes, dum tonsores professionales eius necessitatibus curant. Cultores bonsai veteres, sicut illi, processum faciliorem quam taediosum invenient, et versio domestica huius exemplaris tironibus viam facilem et gratam ad relaxationem offert.
Bonsai, quod fere "plantatio in alveolo" significat, ad consuetudinem Iaponicam colendi plantas in vasis refertur, quae ad saeculum VI vel antea redit. Methodus valet pro ampla varietate florae, a plantis perfectis quae intus vivunt, ut parva arbor teae (Carmona microphylla), ad varietates quae amant foris, ut cedrus ruber orientalis (Junipurus virginia).

Arbor depicta est Banyan Sinensis (Ficus microcarpa), bonsai vulgaris incipientium propter naturam divitem et consobrina artificis Mediolanensis, quae interioribus habitat. Indigena per Asiam tropicam et Australiam crescit, et locus eius laetus similis est locui humano: temperatura est inter 55 et 80 gradus, et aliqua umor in aere est. Semel tantum in hebdomada riganda est, et hortulani periti tandem discent accuratius dicere utrum sitiat ex pondere vasis. Sicut quaevis planta, terram recentem requirit, sed per unum vel tres annos, hoc quoque tempore systema radicum validum—vase lapideo robusto conexum—regulariter putandum est.
Quamquam imago vulgaris curae bonsai putationem amplam requirit, pleraeque arbores — ficus inclusae — interdum tantum putationem requirunt. Sufficit ramum ad duas folia resecare postquam sex vel octo germinaverunt. Tonsores periti fila circa caules involvere possunt, eos leniter in formas gratas formantes.
Satis attentionis data, banian Sinensis in microcosmum admirabilem crescet. Tandem radices aereae e ramis descendent velut serpentinae organicae festivae, quasi celebrantes te esse parentem plantae optimum. Cura debita, haec arbor parva laeta per saecula vivere potest.